شهر ورامین- روستای عباس آباد- انتهای روستا- حمام متروکه آدرس محل زندگی جانباز نابینای جنگ تحمیلی است که سابقه 210 روز حضور در جبهه دارد که اگر روستائیان طعامی ندهند شاید از گرسنگی جانش را از دست بدهد.
خبرگزاری مهر نوشت: پس از گذشت 22 سال از جنگ تحمیلی و ایجاد سازمانی دولتی برای حمایت و دفاع از حقوق جانبازان و خانواده شهدا و ایثارگران این پرسش در جامعه امروزی مطرح می شود که چرا پس از صرف هزینه های میلیاردی و توجه ویژه به جانبازان هنوز شاهد زندگی رقتبار گروه زیادی از جانبازان جنگ تحمیلی هستیم؟
اخباری همچون زندگی یک جانباز شیمیایی (کارتن خواب) در خیابانهای تهران، هزاران جانباز روستای نسار دیره و سردشت بدون پزشک و کلینیک، عدم پذیرش فرزندان جانبازان زیر 50 درصد در مدارس شاهد، اعتراض جانبازان به کمیسیونهای تعیین درصد جانبازی، ماجراهای واردات خودرو و تحویل خودرو به جانبازان و صدها خبر دیگر در سالهای اخیر تیتر رسانه های کشور قرار گرفته است بی آنکه پاسخی از سوی بنیاد شهید و امور ایثارگران شنیده شود.
از سوی دیگر پس از انتصاب مسعود زریبافان به عنوان رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران کشور تاکنون هیچگونه نشست خبری در بنیاد شهید برگزار نشده و پاسخ این مسئول و مدیر روابط عمومی این نهاد به خبرنگار مهر این بوده است: بهتر است با خانواده شهدا و ایثارگران موفق مصاحبه داشته باشید و زیاد به مشکلات جانبازان وارد نشوید.
مظلومیت جانبازان و ایثارگران جنگ تحمیلی بر هیچکس پوشیده نیست ولی مشاهده زندگی رقتبار برخی از جانبازان دل هر شهروند ایرانی را به درد می آورد.
شهر ورامین- روستای عباس آباد- انتهای روستا- حمام متروکه آدرس محل زندگی جانباز نابینای جنگ تحمیلی است که اگر روستائیان طعامی ندهند شاید از گرسنگی جانش را از دست بدهد.
غلامعلی ظفرعلی جانبازی افغانی است که هفت ماه و 23 روز سابقه حضور در جبهه دارد و حدود دو سالی است که در حمامی متروکه در حاشیه شهر ورامین زندگی می کند. این جانباز 48 ساله سالهاست که در تاریکی زندگی کرده و از ناحیه دو چشم نابیناست.
رزمنده چالاک گردان مقداد تیپ محمد رسول الله (ص) امروز در سایه سهل انگاری مسئولان زندگی می کند. وقتی از او پرسیدم پدرجان آیا مدرکی داری که ثابت کند در جبهه بودی و جانباز شدی؟ از زیر پتویی که سالها شسته نشده بود مشمع حاوی مدارکش را بیرون آورد و گفت: همین کاغذ پاره ها از زندگی من مانده است.
کارت شناسایی سابقه جبهه با مهر بسیج که تمامی سوابقش را ثبت کرده بود همراه با برگه ای که بنیاد جانبازان گواهی می داد غلامعلی ظفرعلی دارای 30 درصد از کار افتادگی است.
از این جانباز افغانی پرسیدم چه آرزویی داری گفت: مرگ تنها آرزوی من است. جایی را نمی بینم. کسی را ندارم حتی همسرم هم سالهاست از من جدا شده و فرزندی ندارم و مسئولان هم مرا فراموش کرده اند و در این حمام متروکه بیتوته کرده ام و هرشب منتظرم یا درندگان مرا پاره کنند و یا ماری یا گزنده ای مرا نیش بزند آیا مرگ توقع زیادی است؟
به راستی اگر حاج رضا باصری فرمانده گردان مقداد ظفرعلی را پیدا نمی کرد کسی سراغی از این کهنه سرباز هشت سال دفاع مقدس می گرفت؟
روایت جانبازانی مانند غلامعلی ظفرعلی سالهاست در کشور تکرار می شود ولی نکته قابل تامل اینجاست که فرمانده این جانباز که به دنبال پرونده صفرعلی است می گوید: نهایت پاسخی که به من دادند این بود: باید تحت پوشش کمیته امداد قرار بگیرد.
با وجود افزایش جرائم و آسیبهای اجتماعی در جامعه امروزی ترویج فرهنگ و شهادت در جامعه لازم است و بنیاد شهید و امور ایثارگران هزینه های هنگفتی را برای ساخت و تهیه پوسترها، فیلمها، کلیپها و همایشهای و یادواره ها انجام می دهد در حالی که جانبازانی از جنس ظفرعلی محتاج سرپناه و نان شب هستند.
و هزاران پرسش که تاکنون پاسخی به آنها داده نشده است:
آیا ظفرعلی ها نمی توانند با روایتگری از جنگ و بیان رشادتها و از خودگذشتگیهای جوانان، فرهنگ ایثار و شهادت را ترویج کنند؟
آیا ترویج فرهنگ ایثار و شهادت تنها با باستان شناسی جنگ و سفر به مناطق جنگی پایان می یابد؟
به راستی عاقبت زندگی یک رزمنده و جانباز دفاع مقدس چقدر در پاسداشت ایثار در جامعه چه میزان نقش دارد؟
آیا بنیاد شهید توانسته است به وظایفش در حمایت از خانواده های شهدا و جانبازان عمل کند؟
آیا به گفته مسئولان بنیاد شهید اگر بودجه داشتند از تمامی جانبازان حمایت می کردند؟
آیا مجلس بودجه کافی به بنیاد شهید نمی دهد؟
آیا تاریخ مصرف جانبازان در جامعه امروزی به پایان رسیده است؟
موضوع مطلب : 
